O καρκίνος του ενδομητρίου αποτελεί την πιο συχνή κακοήθεια του γυναικείου αναπαραγωγικού συστήματος. Σε ποστοστό περίπου 70 με 80% αφορά σε γυναικές που βρίσκονται στην εμμηνόπαυση και μόλις 5% σε γυναίκες κάτω των 45 ετών. Την τελευταία δεκαετία παρατηρείται αύξηση των κρουσμάτων, ιδιαιτέρως στις ανεπτυγμένες χώρες. Αυτό οφείλεται κυρίως σε δύο παράγοντες. Πρώτον στην αύξηση του προσδόκιμου ζωής και δεύτερον στην αύξηση του ποσοστού των παχύσαρκων γυναικών. Πολλές έρευνες έχουν αναδείξει την συσχέτιση της παχυσαρκίας με την ανάπτυξη της νόσου. Το γεγονός ότι η νόσος έχει σαν κύριο σύμπτωμα την μετεμμηνοπαυσιακή αιμορραγία , η οποία μας οδηγεί στην περεταίρω διερεύνηση , αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της έγκαιρης διάγνωσης. Αυτή τίθεται κατά κύριο λόγο με την πραγματοποίηση της υστεροσκόπησης και της κλασματικής απόξεσης. Η χρήση μόνο της απόξεσης ή και της πιπέλας έχει αυξημένο κίνδυνο ψευδώς αρνητικών αποτελεσμέτων και γι αυτόν τον λόγο δεν προτείνεται ως διαγνωστική μέθοδος εκλογής. Στο 75% των περιπτώσεων η διάγνωση γίνεται σε αρχικό στάδιο. Η ιστολογική ταυτοποίηση και κατηγοριοποίηση του καρκίνου είναι πολύ σημαντική ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στην κατάλληλη αντιμετώπισή του. Σε ποσοστό περίπου 80% πρόκειται για καρκίνο τύπου Ι (ενδομητροειδές καρκίνωμα) που έχει και την καλύτερη πρόγνωση.

Χειρουργική αντιμετώπιση
To gold standard στην χειρουργική αντιμετώπιση του καρκίνου του ενδομητρίου είναι η αφαίρεση της μήτρας με τις σάλπιγγες και τις ωοθήκες αμφοτερόπλευρα με ή χωρίς του πυελικούς και παρααορτικούς λεμφαδένες, αναλόγως το στάδιο και την ιστοπαθολογική ιδιαιτερότητα της κάθε περίπτωσης. Η χρήση της ελάχιστα επεμβατικής χειρουργικής με εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας μας δίνει την δυνατότητα να επιτύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για την ασθενή. Ιδιαίτερα σε ασθενής με αυξημένο ΒΜΙ η λαπαροσκοπική χειρουργική είναι ανδιαμφισβητητα η μέθοδος εκλογής σε όλα τα σύγχρονα κέντρα γυναικολογικής ογκολογίας. Η xρήση του ΙCG, μιας νέας χρωστικής ουσίας, τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιείται η τεχνική ανίχνευσης του φρουρού λεμφαδένα η οποία τίνει να αντικαταστίσει σε μεγάλο βαθμό τον συστηματικό λεμφαδενικό καθαρισμό. Η ανίχνευση του φρουρού λεμφαδενα απαιτεί πέραν του τεχνολογικόύ εξοπλισμού της κλινικής, την υψηλή εξειδίκευση και εξοικίωση του χειρουργού με την μεθοδο αυτή. Πριν την έναρξη της επέμβασης, γίνεται έγχυση της ουσίας ΙCG στον τράχηλο της μήτρας σε 2 σημεία αντιδιαμετρικά του τραχήλου (3η και 9η ώρα). Η ουσία ακολουθόντας τα λεμφαγγεία της μήτρας θα αποκαλύψει ενδοεγχειρητικά τον φρουρό λεμφαδένα, δηλαδή τον πρώτο σταθμό πιθανής λεμφογενούς μετάστασης. Ακολουθεί η λαπαροσκοπική επέμβαση, κατά την οποία με τη χρήση ειδικής κάμερας τελευταίας τεχνολογίας και έπειτα από προσεκτική παρασκευή των ιστών γίνεται η ταυτοποίηση του φρουρού λεμφαδένα. Ο πιο συχνές περιοχές είναι στα έξω λαγόνια αγγεία, στον θυροειδή βόθρο και στον διχασμό της αορτής. Λιγότερο συχνά ανιχνεύεται και πάνω από την κάτω μεσεντέριο αρτηρία ή εξωτερικά των κοινών λαγόνιων αγγείων.

Η αμφοτερόπλευρη ανίχνευση του φρουρού λεμφαδένα με την μέθοδο ΙCG εξαρτάται από το BMI της ασθενούς. Έτσι σε ασθενή με ΒΜΙ κάτω του 30 kg/m2 ο φουρός λεμφαδένας ανιχνεύεται άμφω στο 92% , ενώ με BMI μεταξύ 30 και 40 kg/m2 το ποσοστό μειώνεται στο 85%. Αν το BMI ξεπεράσει τα 40kg/m2 τότε το ποσοστό μειώνεται στο 69%. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει τα περιστατικά αυτά παρουσιάζονται στο ογκολογικό συμβούλιο και μετά να παραπέπονται σε εξειδικευμένο γυναικολόγο ογκολόγο ώστε να επιτυγχάνεται το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, όχι μόνο ενδοεγχειρητικά αλλά και κατά την μετεγχειρητική παρακολούθηση της ασθενούς.Στην κλινική ΙΑΣΩ Θεσσαλίας διαθέτουμε εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας με το σύστημα 3D/4K Rubina της εταιρείας KARL STORZ και έτσι μπορούμε να πραγματοποιήσουμε με ασφάλεια και μέγιστη ακρίβεια τέτοιου ίδους επεμβάσεις. Έτσι ελαχιστοποιείται ο χρόνος του χειρουργείου, ο χρόνος παραμονής στην κλινική, ο μετεγχειρητικός πόνος της ασθενούς καθώς και η πιθανότητα εμφάνισης μετεγχειρητικών επιπλοκών όπως το λεμφοίδημα.Στις περισσότερες περιπτώσεις η διάρκεια της επέμβασης δεν ξεπερνάει τις 2 ώρες και η παραμονή είναι συνήθως 1 με 2 μέρες.